Przestrzeń publiczna, przestrzeń prywatna -jeszcze w XIX wieku te dwie kategorie były niemalże całkowicie rozłączne. Publiczna oznaczała męską, prywatna - kobiecą. Podział ten, wpływając na całokształt stosunków społecznych, politycznych i ekonomicznych, zdeterminował role zarówno kobiet, jak i mężczyzn.
Wiek XX okazał się przełomowy. Ruch społeczny, jakim niewątpliwie był i jest feminizm, ustami swoich przedstawicielek i przedstawicieli wykrzyczał: "to, co osobiste, jest polityczne". Działając na rzecz równości między płciami, postulowano o takie same prawa dla kobiet i mężczyzn, zarówno w przestrzeni publicznej, jak i prywatnej. Zwrócono uwagę, że określone stereotypy płciowe, społeczno-kulturowe determinanty, oznaczają życie w świecie ograniczeń. Rozpoczął się proces zmian obyczajowych - przestrzeń prywatna przestaje być "naturalna" dla kobiet, a publiczna niedostępna. Mężczyźni nie muszą być już "jedynymi żywicielami rodziny", stają się także troskliwymi i czułymi opiekunami dzieci. Wreszcie świadomość istnienia genden płci społeczno-kulturowej, pozwoliła uczynić z niej perspektywę badawczą. I tak problematyka partycypacji kobiet stała się obecna w głównym nurcie humanistyki.