O konflikcie jako zjawisku i procesie społecznym nigdy za wiele, zwłaszcza gdy w jednym tomie można znaleźć analizy teoretyczne źródeł i istoty konfliktu, jego konstruktywnego potencjału, jak i dysfunkcjonalności wobec relacji społecznych i społecznego ładu. Zagadnienia te omawiane są przez socjologów, pedagogów, psychologów, teoretyków prawa oraz praktyków zajmujących się ich rozwiązywaniem: pracowników socjalnych, terapeutów, mediatorów, negocjatorów, pro-kuratorów, sędziów, menedżerów.
Oprócz diagnoz dotyczących sfer życia społecznego szczególnie zagrożonych konfliktem (stosunki międzynarodowe, sfera publiczna, edukacja i wychowanie) czytelnik znajdzie w książce opracowania na temat różnych dróg wychodzenia z konfliktu poprzez kompromis do konsensu-su, z użyciem różnych narzędzi społecznych, takich jak: negocjacje, arbitraż, a zwłaszcza mediacje.
prof. zw. dr hab. Zbigniew Woźniak
Instytut Socjologii UAM w Poznaniu

Brak dodatkowego opisu tej pozycji.

Pytanie „na co komu tożsamość?” przypomina pytanie „na co komu Bóg?”. Budzi też podobny spór o swoją dorzeczność, spór rozpięty między bezwarunkową afirmacją i kategorycznym zaprzeczeniem. Dla jednych tożsamość jest palącą kwestią naszych czasów, a jej rozpoznawanie naszym głównym zajęciem. Inni gniewnie rozprawią się z zawartym w tym pojęciu złudzeniem sensu i wyzwolenia.
W rzeczywistości nie oddajemy się namiętnie rozważaniom o naszej tożsamości. I tylko czasem, wytrąceni z rutyny, wzburzeni siłą nieprzewidywalnego, na chwilę przerywamy codzienną krzątaninę, by wsłuchać się w mowę ciała i głosy naszej natury, w których raczej wyczujemy, niż usłyszymy pytania - kim jestem i jakie jest moje miejsce. Bo nie możemy cofnąć czasu, by przeżyć na nowo. Bo czujemy się przytłoczeni samowystarczalnością świata.
Chcemy zatem zrozumieć, kim jesteśmy, bo jesteśmy ciekawi, co z nami będzie. Ciekawość ta wyraża intuicyjną, nie zawsze uświadomioną ufność w ontologiczną ciągłość naszego życia, na przekór pokusie sprowadzenia go do ciągu nieskojarzonych wydarzeń i rozpraszania świadomości na bezładny zbiór stanów wiedzy i ducha.

Książka jest oparta na wykładzie Roberta Kaczmarka o socjologii tożsamości w porządku handlowym, prowadzonym w latach 2006-2012 na wydziałach Zarządzania i Humanistycznym AGH. Powstała we współpracy Roberta Kaczmarka, profesora fizyki stosowanej we francuskiej wyższej szkole elektrycznej SupĂŠlec, ze studentką socjologii AGH Bożeną Mieszkowską.

Debata publiczna to dzisiaj temat palący, budzący żywe emocje. Kontrowersje wywołuje zwłaszcza jakość debaty publicznej oraz kwestie jej dopuszczalnych reguł. Widoczny jest rozdźwięk pomiędzy społecznymi oczekiwaniami wobec debaty a jej codzienną praktyką.
Z perspektywy socjologii, retoryki oraz nauk o komunikacji Agnieszka Kampka określa, czym jest debata publiczna, w jakich przestrzeniach się toczy i kim są jej uczestnicy. Autorka analizuje różne typy debat (przedwyborcze, parlamentarne, konkursowe, filozoficzne), ich funkcje i cele oraz odpowiednio odmienne reguły i zasady, podejmuje więc problematykę ważną zarówno dla funkcjonowania współczesnej demokracji, jak i społeczeństwa obywatelskiego.
Analiza przemian w mediach oraz wizualności współczesnej kultury prowadzi do diagnozy obecnego stanu debaty publicznej. Powszechnie krytykowany dziś język debaty może być jedynie powierzchownym przejawem głębokich konfliktów dotyczących postaw uczestników debaty oraz cenionych przez nich wartości. Czy obserwujemy zatem upadek debaty publicznej, czy może raczej dostosowanie jej do reguł medialnej komunikacji? Czy sednem debaty może być słuchanie a argumentem obraz?
Książka napisana jest klarownym językiem. Zainteresuje licznych humanistów – głównie socjologów, kulturoznawców, filozofów. Stanie się też zapewne inspirująca lekturą dla dziennikarzy i parlamentarzystów oraz szerokiego grona osób zainteresowanych publicznym dyskursem.

Książka Jana Gehla „Miasta dla ludzi” (Cities for People), [...] to jedno z najważniejszych źródeł wiedzy, do jakich odnoszą się współcześni projektanci, planiści i władze miejskie na całym świecie. Jan Gehl, duński architekt i urbanista, nie tylko pisze o tym, jak sprawić, by wielkie miasta stały się przyjazne dla ludzi.
Jest także autorem strategii urbanistycznych, które zostały wcielone w życie w kilkudziesięciu metropoliach w skali całego globu, między innymi w: Kopenhadze, Sztokholmie, Rotterdamie, Londynie, Ammanie, Londynie, Melbourne, Sydney, San Francisco czy Nowym Jorku. Jego idee stają sie także coraz bardziej znane w Polsce. Każda wizyta Jana Gehla w naszym kraju jest wielkim wydarzeniem, które za każdym razem przyciąga rzesze odbiorców.

Ostatnie ćwierćwiecze – po blisko pół wieku zastoju, izolacji, braku suwerenności i ograniczeń życia obywatelskiego – otworzyło przed społeczeństwem polskim możliwości, o jakich wcześniej nam się nie śniło. To okres sukcesu w politycznej i gospodarczej przebudowie Polski. Jest ona bowiem wolna, suwerenna i trwale zakotwiczona w strukturach europejskich. Jest też państwem funkcjonującym normalnie, a wziąwszy pod uwagę ostatnie lata (kiedy była określana jako „zielona wyspa” na kryzysowej mapie Europy), nawet lepiej niż normalnie. Co nie znaczy, że jest całkiem dobrze.
Badania opinii publicznej odnotowały dezaprobatę wobec instytucji działających często sprzecznie z interesem państwa i obywateli. Towarzyszy jej wysoki poziom nieufności Polaków wobec państwa i władzy. Na wszystko to nakłada się kryzys gospodarczy, prowadzący do zaostrzenia konfliktów i podziałów w społeczeństwie.
Żeby zrozumieć stan zróżnicowań oraz ich postrzeganie w społeczeństwie, trzeba mieć świadomość współwystępowania różnych czynników, tych historycznych i współczesnych, endogennych i zewnętrznych, płynących z otwarcia na świat. Kluczowym syntetycznym wskaźnikiem procesów rozwojowych społeczeństwa i kraju są dysproporcje materialne. Nakładają się na nie dysproporcje społeczne, edukacyjne i wiele innych.
Skoro jest, jak jest, i mamy wolność bez braterstwa, ogromniejące dysproporcje ekonomiczne są w zasadzie logicznym następstwem zdarzeń. Zróżnicowania jednak były i będą za duże. Do najważniejszych należą nierówności materialne i społeczne, a te właśnie po ćwierćwieczu transformacji politycznej są bardzo wyraźne. Mamy do czynienia z wyostrzaniem się dysproporcji między ludźmi z wyższych szczebli drabiny społecznej a tymi, którym się nie powiodło – niekoniecznie z własnej winy, ale na skutek splotu określonych czynników sytuacyjnych.
Maria Jarosz, socjolog, profesor zwyczajny, doktor habilitowany, kierownik Zakładu Przemian Społecznych i Gospodarczych Instytutu Studiów Politycznych PAN. Analizuje społeczeństwo polskie i reakcje ludzi na nowe, nie akceptowane sytuacje. Jest autorką i redaktorką blisko trzydziestu książek oraz około trzystu artykułów opublikowanych w Polsce i za granicą. Ważniejsze książki to: Suicides (Paris 2005), Dzisacu szakaiagu (Tokio 2008), Macht, Privilegien, Korruption: die polonische Gesselschaft 15 Jahre nach der Wende (Wiesbaden 2005) oraz prace zbiorowe Polska. Ale jaka? (2005), Wygrani i przegrani polskiej transformacji (2005), Transformacja. Elity. Społeczeństwo (2007), Naznaczeni i napiętnowani. O wykluczeniu politycznym (2008), Wykluczeni. Wymiar społeczny, materialny i etniczny (2008), Polacy równi i równiejsi (2010), Polacy we wspólnej Europie. Dysproporcje materialne i społeczne (2011), Instytucje: konflikty i dysfunkcje (2012), Polskie bieguny. Społeczeństwo w czasach kryzysu (2103), a także refleksje własne socjologa i uczestnika wydarzeń minionych sześćdziesięciu lat w Polsce pt. Obyś żył w ciekawych czasach. Fakty, wydarzenia, anegdoty (2009).

Książka niezwykle interesująca, wprowadzająca nas w mało rozpoznany świat internetowej społeczności emigracyjnej. Pionierska praca, łącząca gruntowną, wręcz erudycyjną znajomość tematu z ładnym stylem narracji. Publikacja stanowi cenny wkład w dorobek naukowy w sferze badań polskiej emigracji. Autorka bada przestrzeń Internetu jako elementu podtrzymywania tożsamości narodowej. Analizuje najbardziej popularne fora internetowe. W efekcie dochodzi do wniosku, że dominuje na nich funkcja komunikacyjna, a Internet stanowi głównie źródło informacji o miejscu pobytu przyszłego emigranta oraz pełni rolę wirtualnego mostu, łączącego migranta z domem rodzinnym i Polską.

Podtytuł niniejszej pozycji: Perspektywa doświadczenia grupowego oznacza, iż kwestie „obcego” i „obcości” nie są ujmowane w ramy „socjologii jednostki” czy „socjologii codzienności”, lecz widziane są przez pryzmat przynależności grupowych oraz stosunków między grupami. Stąd powracającym motywem zaprezentowanych na kartach niniejszej pozycji rozważań jest kwestia konstruowania (nabywania) tożsamości grupowej właśnie jako rezultat kontaktu i relacji z „obcymi”. Innymi słowy, to próba przyjrzenia się z bliska problemowi, w jaki sposób doświadczenie „inności” (kulturowej, społecznej, etnicznej) pozwala na uświadomienie sobie ram i granic „własnego” społecznego uniwersum, pozwala na świadome poczucie odrębności, a także próba wyśledzenia, o ile to możliwe, czynników odpowiedzialnych za samo rozróżnienie „swoi−obcy” i za wykreślanie w relacjach międzyludzkich granic obcości.

Zwrócenie się ku historii socjologii nie jest li tylko pasjonującym szperaniem w przeszłości, ale ma ogromne znaczenie dla budowania tożsamości dyscypliny naukowej, jaką jest socjologia, i poszerza wyobraźnię socjologiczną badaczy życia społecznego. Artykuły składające się na tę publikację przekonują, że odwołanie się do dawnych tekstów nie jest wcale czymś anachronicznym, a myśl takich przedstawicieli socjologii, jak Émile Durkheim, Herbert Spencer czy Florian Znaniecki, znajduje odbicie w dzisiejszym dyskursie naukowym. Jeśli socjologia ma być liczącą się i żywotną nauką, musi pamiętać o swych korzeniach, czyli klasykach, którzy tworzyli jej zręby i definiowali jej przedmiot oraz metody badań.

Éric Maigret, profesor socjologii mediów na Uniwersytecie Paris III, Sorbonne-Nouvelle, pracownik naukowy w Krajowym Centrum Badań Naukowych ,wykładowca w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu.